Sándor Márai

Sándor Márai urodził się 11 kwietnia 1900 r. w Kassa (dziś: Koszyce, Słowacja) w
zamożnej rodzinie mieszczańskiej o korzeniach saskich. Dzieje swego rodu opisał w powieści
autobiograficznej Wyznania patrycjusza (1934; wyd. pol. 2002). Był pisarzem, publicystą,
dramaturgiem i poetą. Wojnę spędził na Węgrzech, ale od września 1948 r. żył – wraz z żoną
i przybranym synem – na emigracji, początkowo we Włoszech, od 1952 r. w USA, w 1967 r.
osiedlił się w Salerno koło Neapolu. W 1980 r. powrócił do USA, zamieszkując w San Diego.
21 lutego 1989 r. zmarł tam śmiercią samobójczą.
Bezkompromisowy w stosunku do powojennych Węgier, został tam zapomniany. Dopiero po
1989 r. zaczęto wydawać jego utwory, przywrócono mu pośmiertnie członkostwo Akademii
Nauk i przyznano Nagrodę Kossutha. Prawdziwie odkryty został w połowie lat
dziewięćdziesiątych we Włoszech. W Polsce ukazała się zdecydowana większość jego
powieści, a także kilkakrotnie wznawiany dziennik. Przekłady kilku utworów poetyckich
Máraiego ujrzały światło dzienne na łamach „Borussi”, „Europy” i „Twórczości”.